Rozdział 3 „Nadzieja wygasa ostatnia"

Perspektywa Jasmin

      Korytarz był zatłoczony, a ja przeciskałam się między tłumem. Na prawdę byłabym im wdzięczna, gdyby zrobili mi trochę miejsca. Wystarczyłoby naprawdę niewiele. Nie lubię obijać się o ich plecaki i ramiona. Jeszcze ta dziewczyna. Czego ona ode mnie chciała? Momentalnie moje kostki zbielały od za mocno trzymanych książek. Chcę już stąd wyjść. Mieć za sobą ten dzień, chociaż w domu nie będzie lepiej. Delikatnie się skrzywiłam, ktoś popchnął mnie na ścianę. Zresztą już się do tego przyzwyczaiłam. Kiedy się odwróciłam nikogo tam nie było, ale to też jest normalne. Nawet mnie nie zauważył. Wdech, wydech, krok za krokiem. Brnę przed siebie. Kiedy już stałam pod salą, zauważyłam ją. Stała z tym blondynem z mojej klasy. Skłamałabym gdybym powiedziała, że nie wiem kim jest. To Niall - jeden z najlepszych uczniów. Ja go znam tak, jak wielu innych, ale żaden z nich nie zna mnie. Próbowałam ją ocenić. Nowa Dziewczyna ma ładne, długie włosy i jest ubrana normalnie, jak na co dzień. Ale ma to coś, dzięki czemu wszyscy ją lubią. Już z daleka to widać. Za parę dni z pewnością będzie jedną z najpopularniejszych w klasie. Założę się, że chłopcy będą ustawiać się do niej w kolejce. Ma to, czego nie mam ja. To coś, co zawsze chciałam posiadać. Jednak naprawdę wygląda na miłą. Więc co ode mnie chciała? Musiałam stać tak parę minut, a ona zauważyła, że się w nią wparuję. Tylko się uśmiechnęła i mi pomachała, ale ja spuściłam wzrok i poszłam dalej. Usiadłam przed drzwiami do klasy, zapomniałam słuchawek, więc będę musiała słuchać co mówi nasza wychowawczyni o narkotykach i papierosach.
       W naszej klasie - jak w każdej innej są osoby, które ćpają, jarają albo piją. Potrafię wskazać ich większość... Jednak za bardzo mnie to nie interesuje, niech robią co chcą, to ich życie. Moje jest już wystarczająco popaprane bez tych wszystkich świństw i nie zamierzam psuć sobie go do reszty. Z nudów przygryzłam wewnętrzną stronę policzka i zaczęłam skubać go zębami. Mój wzrok mimowolnie powędrował w stronę grupki stojącej pod oknem. Brunetka - o ile dobrze pamiętam Leonie, trzepnęła Harry'ego po głowie. Nie wiem za co, ale wyglądało to zabawnie. Do tego on nic jej za to nie zrobił. Zwykle oddałby dwa razy mocniej. Mówiłam że ona ma to coś... moje myśli przerwał dzwonek, dobrze wiem, że Panna Messenchofer lubi się spóźniać, mimo to wstałam. Miałam rację dopiero po jakichś dziesięciu minutach przyszła starsza, siwa już kobieta. Zaczęła narzekać na swoją pracę i zbeształa Louisa. Otworzyła nam drzwi, a ja wparowałam do klasy jako pierwsza i zajęłam ostatnią ławkę. Gdy w końcu wszyscy usiedli na swoich miejscach, nauczycielka zaczęła sprawdzać obecność. Kiedy usłyszałam Jassmin Bayley po prostu podniosłam rękę. Nie widzę sensu w krzyczeniu na całą salę, że jestem obecna i mam się dobrze. Cóż może jedno z tych dwóch rzeczy jest prawdą... Nauczycielka kontynuowała sprawdzanie listy, a ja zaczęłam rozglądać się po klasie w nadziei, że znajdę coś interesującego. W końcu zrezygnowałam i po prostu wyciągnęłam zeszyt. Może trudno w to uwierzyć, ale jest to taki, jakby mój pamiętnik. Są w nim tylko rysunki i żadnych słów. Jednak jest to moja najbardziej osobista rzecz.
      - Moi Kochani - zaczęło się. - Dzisiaj porozmawiamy o narkotykach i skutkach ubocznych wciągania, jak to mówi młodzież. - po klasie rozszedł się stłumiony śmiech. Bądźmy szczerzy. Ona nie wie, co mówi młodzież. Jasne, szanuję ją jako nauczyciela, co nie znaczy, że muszę ją lubić. - Narkotyki utrudniają pracę mózgu i zaburzają ją. Innymi słowy... cóż może będzie lepiej jeżeli oglądniecie prezentację, którą dla was przygotowałam. - też tak myślę... Prezentacja była strasznie nudna, do tego pani Messenchofer musiała ją co jakiś czas zatrzymywać i dorzucać swoje trzy grosze. Na szczęście zostało jedynie pięć minut lekcji. Mój wzrok mimowolnie kierował się w stronę nowej dziewczyny. Nic na to nie poradzę, że jestem ciekawa po co się do mnie odzywała, przecież nikt tego nie robi. Usiadła z Niall’em. Wygląda na wesołą. W tej chwili rozmawia z lokowatym, który to wiercił się całą lekcję. Z resztą jak zawsze. On nigdy nie potrafi usiedzieć pięciu minut spokojnie. Teraz spoglądał za dekolt Amy Thisbayn. Machinalnie dociskam rękę do swojej klatki piersiowej. Oto kolejny powód, dlaczego nikt nie zwraca na mnie uwagi - jak sądzę. Cóż nie jestem zbyt atrakcyjna. Nie mam żadnych krągłości. Moje piersi są dosyć małe, a nogi za krótkie. Na twarzy mam pełno piegów i wyglądam po prostu dziwnie. Może przydałaby mi się dieta? Szkoda, że nie potrafię się do żadnej z nich zastosować. Chociaż pewnie by mi nie pomogły, z moim i tak już "wspaniałym" wyglądem. głębokie westchnienie wyrwało się z moich ust, które szybko zakryłam dłonią i rozejrzałam się po klasie, czy nikt tego nie zauważył. Na szczęście wszyscy byli zajęci czymś innym.
     - Więc pamiętajcie dzieci. Używki to zło! - tak, na pewno wszyscy będą teraz pani słuchać. Każdy chciałby zostać i bać się kazań, które pani urządza, zamiast iść do domu. Wywróciłam oczami i poszłam prosto do mojej szafki. Oczywiście po drodze nie obyło się bez uderzenia o ścianę, które stało się już rutyną dnia. Otwarłam szybko drzwiczki kluczykiem, który zawiesiłam na wisiorku i noszę na szyi. Założyłam moje kremowe vans'y, pociągnęłam jeszcze kilka razy za klamkę, by być w stu procentach pewna, że zamknęłam szafkę. To kolejne moje dziwactwo. Muszę sprawdzać wszystko po parę razy zanim upewnię się, że jest w porządku. Wiosenne słońce rozpraszało moje myśli, gdy kierowałam się do domu. Budynek jest za duży, jak na mój gust i okropnie pusty. Weszłam do środka i już wiedziałam, że najprawdopodobniej nikogo w nim nie ma. Było za cicho. Kiedy weszłam do kuchni okazało się, że miałam rację. W ręce trzymałam karteczkę, która moment wcześniej wisiała na lodówce, od razu rozpoznałam na niej charakter pisma mojej mamy. Mam zrobić sobie coś na obiad i na nią nie czekać. Nie musiała mi tego mówić, nigdy tego nie robię. Po co mam czekać na kogoś, kto nigdy nie wraca?
     - Afera! Afera! - rozglądnęłam się dookoła nikogo nie zauważając. Wtedy poczułam, że coś otarło się o moją nogę. - Afera, tutaj jesteś maleńka. - przyklękłam i pogłaskałam kotkę po głowie. Dostałam ją od rodziców, kiedy byli jeszcze razem. Teraz jest jedyną osobą, której powierzam moje sekrety i uczucia. Ona mnie słucha. Choć jest już nie najmłodsza, nie mogę sobie wyobrazić, że kiedyś ją stracę. Tak na prawdę, to tylko ona czeka na mnie, kiedy wracam do domu. To boli... ale już się przyzwyczaiłam.